Ze is mooi. Ze is dik, haar grote boezem hangt door. Je kon haar gezicht amper zien. Ze heeft dikke billen en dunne handen. Er zit een de hondenkenner enorm vetkussen om haar middel. Haar dijen worden tegen elkaar gedrukt. Ze is kort en mollig. En ze is naakt.
Maak kennis met onze dame – de Venus van Willendorf. Ze is een klein beeldje gemaakt van kalksteen. Ze werd in 1908 in Oostenrijk ontdekt tijdens archeologische opgravingen. Ze dateert uit het Paleolithicum toen onze voorouders, nou ja, Paleo-diëten aten.
Ze moet een populaire de honden kenner figuur zijn geweest en een speciaal iemand. In haar tijd waren mensen dun en hadden ze een korte levensduur. Een volwassen man zou geluk hebben gehad als hij de dertig was gepasseerd. Vrouwen stierven zelfs eerder, misschien bezweken aan de stress van de bevalling.
Mensen waren toen jager-verzamelaars, altijd op zoek naar wild en seizoensvoedsel. Een zwaarlijvig persoon zou zeker een afwijking zijn geweest. Dus onze dame heeft misschien een geheime voedingsbron aangeboord. Of ze was erg machtig en at haar eten ten koste van anderen. [Dat doet me denken aan het geweldige verhaal van George Bernard Shaw. Er waren eens in Engeland de twee grote Engelsen G.K. Chesterton en George Bernard Shaw waren zoals gewoonlijk verwikkeld in een verbaal duel. Nu, meneer Chesterton was een man van enorme proporties, terwijl de arme meneer Shaw zo dun was als een staaf. De gezette meneer Chesterton plaagde meneer Shaw en zei: “Als je naar je kijkt, zou iedereen denken dat er hongersnood heerste in Engeland.” De onstuitbare meneer Shaw antwoordde: “En als je naar jou kijkt, zou iedereen denken dat jij het veroorzaakt hebt.”]
De naam Venus is misschien voor de grap door de kunstkenners aan onze grootste grootmoeder gegeven. De beroemdste Venus, de Venus van Milo, is gemaakt door Alexander van Antiochië. Het is een marmeren beeld van 6,3 inch. Het dateert uit de tijd van de Romeinen. Ze is meer gevormd, althans naar onze moderne smaak. Ze vertegenwoordigt de Griekse godin Aphrodite. Ze was de inspiratie voor veel kunstenaars voor de komende generaties “Ze vertegenwoordigde het idee van schoonheid en sensualiteit. Tot voor kort had de American Society of Plastic Surgeons Venus in hun logo. Dus haar invloed reikte zeker tot ver buiten de Romeinse tijd.
Fast forward naar de twintigste eeuw. We hebben Mattel’s Barbie met haar onmogelijke taille, perfecte boezem en slanke benen. Ze is als een fantastische droom. Maar net als onze grootmoeder uit het stenen tijdperk is ook zij een onmogelijk ideaal voor veel tienermeisjes (en sommige vrouwen ook) van deze generatie. Wetenschappers zeggen dat als we de vitale statistieken van Barbie simuleren en proberen een echte vrouw te creëren, die ongelukkige dame over zichzelf zal struikelen. Haar bovenlichaam zal haar slanke middel teveel belasten. Maar dat heeft onze meiden er niet van kunnen weerhouden hun droom na te jagen. In het echte leven zou Bridget Bardot een inspiratiebron kunnen zijn. Ze martelde een hele generatie vrouwen met haar taille van 20 inch.
Een ding is zeker. Onze Paleo-familieleden hadden een andere smaak voor schoonheid. We kunnen natuurlijk alleen maar speculeren. Maar dan schopt niemand een dode hond. Mensen vereeuwigen het ideale en het sinistere. Ze moet ontzag hebben gewekt bij de uitgemergelde massa.
Kunstkenners zouden spotten met zo’n simplistische uitleg. Ze zouden willen zeggen dat het veel te complex is, zoals de glimlach van Mona Lisa. Maar voor eenvoudige mensen zoals wij symboliseert ze de ideale vrouw van haar tijd. Daar was ze – dik, mollig en zelfvoldaan. Ze was de belichaming van voeding, kracht en een lang leven. Zij was de Venus van Willendorf.